رابطه مدیریت استقلال و پرسپولیس این روزها اصلاً خوب نیست و کار دوباره به شکایت کشیده شده است. ماجرایی که البته مسبوق به سابقه تلقی شده و اصلاً تازگی ندارد چون در فصل‌های گذشته هم بارها شاهد تقابل آبی و قرمز پیرامون مسائل مختلف مدیریتی بوده‌ایم.
بدیهی است که در عرصه فوتبال رقابتی کسی انتظار ندارد مدیران استقلال و پرسپولیس رفیق گرمابه و گلستان یکدیگر باشند همانطور که هیچکس از مدیریت بارسلونا و رئال مادرید یا منچستر یونایتد و منچستر سیتی توقع رفاقت ندارد اما شرایط فوتبال ایران با باشگاه‌هایی که برشمردیم کاملاً متفاوت است و روی همین اصل روابط قطب‌های فوتبال کشورمان هم میتواند دگرگون باشد. در فوتبال ما چیزی به نام حق پخش تلویزیونی وجود ندارد و ورزشگاه محل برگزاری دیدارهای خانگی استقلال و پرسپولیس هم یکسان است.
به این موارد باید بحث مدیریت هر دو باشگاه توسط دولت را هم اضافه کرد که خود به خود موجب می‌شود مخرج مشترک آبی و قرمز به مراتب بیشتر از سایر تیم‌های رقیب در سراسر جهان باشد. در چنین وضعیتی مدیران استقلال و پرسپولیس به ویژه علی خطیر و رضا درویش طی سالیان اخیر بیشتر از اینکه دنبال استفاده از راهکارهای مناسبی برای بهره‌مندی از منافع مشترک باشند، در صدد تقابل با یکدیگر برآمده‌اند و تفاهم برای جذب درآمد افزون‌تر، یک گمشده بزرگ مدیریتی در جمع هر دو باشگاه تلقی می‌شود. گمشده‌ای که معلوم نیست چه زمانی پیدا خواهد شد و البته تا وقتی پیدا نشود و این دو باشگاه مطرح درگیر مسائل کم اهمیت‌تر باشند، نباید انتظار داشت که مشکلات مالی آنها به طرز چشمگیری کاهش پیدا کند.
